Terug naar huis voor een tussenstop!

26 januari 2017 - Katwijk aan Zee, Nederland

Terug naar huis voor een tussenstop!

De laatste reisblog dateert al weer van 12 december, dus tijd voor een update!
Na een fantastische tijd in Nieuw-Zeeland te hebben gehad, zijn we 24 december doorgevlogen naar Sydney om onze reis voort te zetten. Best apart om met 35 graden en geen familie om je heen Kerst te vieren, maar gelukkig hadden we elkaar nog ;) Ook met de lekkere luxe privétent (één vierkante meter) was het voorbij, we moesten gaan wennen aan het hostel leven en het slapen op een kamer met 8 andere mensen die je niet kent. Daarbij ging het slapen voor de één wat makkelijker dan de ander. Zo konden Simon en Jan de 1e nacht direct slapen en kon ook ik, na een week mijn eerste slaapuurtjes bijschrijven. Al snel merkte we dat we niet de enige Nederlanders op de kamer waren, er bleken er namelijk nog 4 te zijn. Super relaxte Nederlanders waar we een hoop mee hebben gelachen en de verjaardag van Jan mee hebben gevierd.

Nadat iedereen een beetje gewend was aan het leven in een hostel, stond Nieuwjaar voor de deur. Na druk opzoek te zijn geweest naar een feestbestemming voor Nieuwjaar, bleek als snel dat er nog maar weinig kaartjes beschikbaar waren. Uiteindelijk na goed speurwerk van onze internetkoning Jan, hebben we drie kaarten voor een feest weten te bemachtigen op een geweldige locatie die uitzicht verschafte op het Operahuis en als je goed keek zag je nog een deel van de Harbour bridge.
Na live optredens, stuntpiloten en geweldig vuurwerk hebben we geproost op een gezond en gelukkig Nieuwjaar! Na Nieuwjaar hadden we nog tien dagen voordat we zouden doorvliegen naar Indonesië, maar iedereen heeft die tien dagen op zijn eigen manier ingevuld. Simon en Jan het meest op bed met internet en ik heb nog een aantal uitstapjes gemaakt naar het strand, Blue Mountains en de botanische tuin om vervolgens op 10 januari met ze allen het vliegtuig naar Bali te pakken.

Al snel merkte we dat het er allemaal heel anders aan toe gaat in Bali. Het eerste moment dat we uit de Gate van het vliegveld stapte stonden er direct 20 opdringerige taxichauffeurs om ons heen die een miljoen keer vroegen of we een taxi nodig hadden. Na meerdere malen dit te hebben afgewezen en na het niet komen opdagen van onze bestelde taxi, hebben we besloten om de benenwagen te nemen richting ons Hostel. Tijdens onze tocht merkte we als snel dat het leven hier allemaal net even iets anders gaat. Neem het verkeer voorbeeld, mensen doen zelf waar ze zin in hebben en als je je zin niet krijgt, gewoon toeteren! Naast het chaotische verkeer zie je overal straathonden, mensen die je wat proberen te verkopen, slechte wegen en smerige sloten waar mensen al hun afval in gooien. Maar tegelijkertijd hebben deze verschillen juist ook zijn charme!

Na een aantal dagen acclimatiseren merkte we al snel dat dit land ook veel moois heeft te bieden. Met geweldige stranden, zonsondergang, goedkoop pils, mooie rijstvelden en bevolking die open staat voor een praatje (voor zover ze Engels konden spreken) begonnen we beetje bij beetje te wennen aan het leven in Azië. Na een aantal dagen in Kuta te hebben doorgebracht zijn we naar Canggu gegaan. Canggu ligt iets westelijker van Kuta. Aangekomen in het nieuwe hostel ontmoette we al snel nieuwe backpackers van over de hele de wereld en merk je dat het leuk is om ervaringen met elkaar te delen. De volgende morgen besloten we om een scooter te huren en richting het strand te gaan waar we genoten van een heerlijk zwembad met uitzicht over zee. Na wat gegeten te hebben gingen we 's avonds met een mede backpacker nog even een rondje rijden op de scooter. Al snel bleek bij één van de scooters de achterband een beetje zacht te zijn en een scheur in de band te zitten. Uiteindelijk toch besloten om te gaan rijden en bij het ingaan van de bocht voelde ik mijn band langzaam wegslippen en voor ik het wist lag ik op de grond. Nadat de andere jongens gearriveerd waren voelde ik wel pijn in mijn knie maar als snel besloot ik om op Simon zijn scooter terug te gaan richting het Hostel en Simon mijn scooter uit de sloot te laten vissen. Thanx broeder ;)  

Al snel bleek de schade groter te zijn dan ik in eerste instantie dacht. Daarom besloten we na 4 dagen toch het ziekenhuis te bezoeken en een ‘’knie specialist’’ te laten kijken naar mijn knie. Na wat trekken en wat vage bewegingen met mijn knie begon hij in vaktermen uit te leggen wat er aan hand was. Ik met mijn gebrekkig Engels begreep er niks van, maar zolang ik het woord opereren niet hoorde was het oké voor mij. Na opgelucht te zijn en met een glimlach de kamer te verlaten vertelde Jan (Engels specialist) mij dat ik mogelijk toch geopereerd moest worden, maar dat ik eerst een MRI moest doen. Uiteindelijk de scan weer in een ander ziekenhuis laten doen omdat ze de apparatuur in dit ziekenhuis niet hadden. Twee dagen later de resultaten uitgelegd gekregen waar ik wederom niks van maar begreep, maar uiteindelijk bleek dat mijn knieband gescheurd was en er mogelijk nog wat andere beschadiging in mijn knie aanwezig zou zijn. Dat was even slecht nieuws, maar we zijn niet van suiker dus met een knie brace en een aantal oefeningen van onze helpende fysiotherapeut Léon besloten om gewoon door te gaan. Diezelfde avond kwam het met bakken uit de hemel zetten en besloten we om snel ergens een tent in te duiken om wat te eten. Daar werd Jan niet helemaal lekker en besloot hij na lang overwegen om uiteindelijk het vliegtuig naar huis te nemen. Even flink balen en wennen dat we nu met één reisvriend verder moesten reizen. De volgende dag besloten we richting Ubud te gaan met de taxi. Na een twee uur durende rit stapte we uit bij een nieuw Hostel en wilde ik de betaling voor twee overnachtingen doen, toen ik mij realiseerde dat ik mijn portemonnee met al mijn pasjes in de taxi had laten liggen. Op alle mogelijke manieren geprobeerd contact te leggen maar al snel merkte we dat de taxichauffeur zijn geluksdag had en ik gedag kon zeggen tegen mijn portemonnee. Maar niet getreurd want gelukkig had ik mijn suikeroom Simon nog bij met zijn creditcard. De volgende dag besloten we om naar het o zo geweldige Monkey forest te gaan, half strompelend, een portemonnee lichter en vol goede moed om te genieten van de prachtige apen. Na een half uur door het park te zijn gestrompeld, was het mooi geweest en besloten we om terug te gaan, maar voordat we dat deden moest ik eerst even zitten om te rusten. En ja hoor je raad het nooit, op het moment dat ik ga zitten komt er een nieuwsgierig aapje op me arm zitten om te kijken of ik iets voor hem heb. En voordat ik het wist had het lieve aapjes zijn tanden in me hand gezet. Daar zo snel mogelijk naar de EHBO-post gegaan waar we te horen kreeg dat ik me niet zorgen hoefde te maken en er niks aan de hand was. Eenmaal terug in het hostel toch nog even op het internet nagelezen en al snel bleek overal te staan dat de vrouw achter de balie geruststellende woorden spreekt maar dat het voor Westerlingen belangrijk is direct inentingen te halen. Dus konden we weer de twee uur durende tocht terug maken naar Kuta om daar vervolgens de Rabiës prik te halen. Al snel bleek dat ik deze prik niet 1x moest doen maar over 7 dagen op herhaling moest en over 21 dagen nog een prik moest halen in dit ziekenhuis. Diezelfde dag werd Simon ook niet helemaal lekker en merkte dat we niet meer aan het genieten waren van de reis. We waren te veel gebonden aan het ziekenhuis de komende tijd en die avond hebben we na lang overwegen besloten om de volgende dag het vliegtuig naar huis te pakken. Momenteel gaat het allemaal goed met ons en is het eerlijk gezegd niet verkeerd om de mensen van wie je houdt weer te zien, maar ondanks dat blijft de reislust aanwezig en proberen we zo snel mogelijk weer richting ons geluks-continent Azië terug te keren.

Groetjes,

Jan, Simon en Ezra

Foto’s

8 Reacties

  1. Jaap en Lisa:
    26 januari 2017
    Mooi verhaal Ezra!
    Jullie hebben de juiste beslissing gemaakt en gaan vast nog mooie reisavonturen beleven! Eerst even opknappen, uitrusten en dan weer op reis.

    Beterschap met je knie!

    Gr. Jaap en Lisa
  2. Dicky Houwaard:
    26 januari 2017
    Ik hoop dat jullie goed genezen weer op pad kunnen en wens jullie een gezond 2017 en weer een goede reis.
  3. Hughine:
    27 januari 2017
    Goed besluit, en straks uitgerust en met hernieuwde zin weer het avontuur tegemoet!
  4. Opa en oma Hoek:
    27 januari 2017
    Goed verhaal Ezra, mooi om toch nog iets te lezen wat jullie tussen 12 dec.en nu
    beleefd hebben. Jammer dat het zo gelopen is. Maar straks met frisse moed
    weer verder. Geweldig hoe jullie met elkaar omgaan.
    beterschap met je knie Ezra.
  5. Margreet:
    27 januari 2017
    Ha Jan en de rest!!

    Wat een verhaal! Beterschap jullie!!

    Groet,
    Margreet (Dolfijnlaan)
  6. Koen en Marja Bregman:
    27 januari 2017
    Leuk om weer een lekker lang verhaal te lezen. Bedankt, Ezra! Typen lukt prima ondanks de apenbeet.....
    Wij vinden die tussenstop helemaal niet erg hoor, ha ha!
    Heerlijk om jullie weer even te zien. Met de nadruk op even, want toen jullie door de gate kwamen was (na de omhelzing) zo'n beetje het eerste wat jullie zeiden: maar we gaan zeker terug hoor, zodat het kan!!
    Nou boys, even een paar weekjes bijkomen en herstellen en dan klaar voor een nieuw avontuur! Wordt vervolgd!!!
  7. Jenny:
    27 januari 2017
    Hoi hoi,
    Wat een gedoe de laatste weken, maar ook veel gezien en genoten natuurlijk lees ik.
    Groot gelijk om geen risico te nemen en in Nederland even alles na te laten kijken.
    De verhalen blijven leuk om te lezen,
    Groetjes jenny
  8. Tante Corrie en ome Piet:
    30 januari 2017
    Hallo Jongens,
    Goede beslissing genomen om het even af te breken .Even bijtanken thuis kan geen kwaad.Straks met volle moed verder.
    het beste Jan, Ezra Simon Pech hoort nu eenmaal Bij!
    Groeten van tante Corrie en oom Piet.