Laos!

Het is alweer 14 Juli en er staan nog een krappe 3 maanden op het programma maar waar ik laatst ben gebleven ga ik door, namelijk in Luang Prabang. Een schitterende stad dat bekend staat om zijn prachtige architectuur en tempels. En daar was geen woord van gelogen. Omdat de stad in het verleden aan Frankrijk behoorde en dit een van de steden is die weinig tot niet is getroffen door de bombardementen van de Amerikanen, heerst er een warme sfeer. Een stad waar ik uiteindelijk 3 dagen ben geweest en op de beste manier de omgeving heb verkent, namelijk met een krakende fiets en met een schitterende sticker uit Nederland op de achterkant. Na wat tempels, uitzichtpunten, gezellige barretjes, de night market en een potje nacht bowlen met andere backpackers besloot ik om door te reizen naar Vang Vieng. Een plek dat gewend is aan toerisme en inspeelt op de behoefte van backpackers door verschillende eetgelegenheden en kleine kroegjes. Na een gezellig biertje te gebben gedronken ontmoette ik al snel wat andere backpackers. We besloten om de volgende dag te gaan Tuben (op een band onder de grotten door) en kajakken. Een bijzondere ervaring om onder enorme bergen door te gaan en in volle duisternis de stilte te ervaren in een grot. Maar aan alle stilte kwam al snel een einde toen ik door reisde naar Viantienne. De hoofdstad van Laos. Een stad waar niet zo veel te beleven valt op het indrukwekkende Cope museum na. Waar Luang Prabang niet heeft geleden onder de bombardementen heeft de rest van Laos dat wel gedaan. Laos is namelijk het meeste gebombardeerde land ter wereld en in het verleden werden er iedere 8 minuten 24 uur lang bommen gedropt. In totaal zijn er 270 miljoen bommen gedropt en is 30 procent nog steeds niet afgegaan. Wat er voor zorgt dat de bevolking nog steeds lijdt en de verwachting is dat pas over 80 jaar het land bomvrij is!

Ik weet dat ik er al een paar keer over heb geschreven, maar de busritjes blijven altijd een aparte ervaring en elke keer weer anders (en misschien omdat ik mijn reisblog altijd in de bus schrijf). In Laos is het namelijk gebruikelijk dat om de zoveel kilometer er een aantal verkopers (10) door de bus lopen en je 10 minuten iets proberen te verkopen. Producten als een ei met het embryo er nog in, een hele kip op een spies en nog meer spullen die niet te definiëren zijn. Aan de ene kant denk je soms loop alsjeblieft door maar een seconde later moet ik er stiekem altijd wel om lachen. Het geeft maar weer eens aan dat de mensen er hier heel anders denken. Naast de verkoop skilss nemen ze het hier ook niet zo nauw met de hygiene en helaas moest ik daar zelf ook de rekening voor betalen. Ergens in een restaurant heb ik waarschijnlijk iets verkeerd gegeten en heb ik een pittige nacht beleefd met aardig wat toilet bezoekjes. Helaas hebben de klachten een goede week geduurd. Maarja dat is Azië en dat hoort er nu eenmaal bij. 

Ondertussen was ik aangekomen in Thakek en ontmoette ik een gezellig Nederlands stel en besloten we om samen de Thakek motorloop te gaan doen. Wederom een geweldige ervaring met schitterende landschappen en lieve mensen in de dorpjes die we passeerde. Alles ging voorspoedig tot de laatste 25 kilometer. Helaas begon het te stortte van de regen en konden we geen hand voor ogen zien. Dus besloot het Nederlands stel om even te stoppen langs de weg maar tot hun schrik vielen ze en bleek de schade aan de knie flink te zijn en moesten we een ziekenhuis bezoeken om wat hechtingen te laten aanbrengen. Rijdend richting het ziekenhuis was het al donker en hadden we geen zicht op onze brandstof meter en je raad het al,  we stonden stil langs de kant van de weg. Dus snel een pompstation gezocht met handgebaren uitgelegd dat we brandstof nodig hadden en of dit in een fles kon worden gedaan. Na meerdere creatieve manieren van uitleggen toch een fles meegekregen met brandstof en de motors gevuld om uiteindelijk aan te komen bij het ziekenhuis. Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis merk je aan alles dat de zorg hier heel anders is geregeld. Mensen die bloedend worden binnen gereden terwijl je als bezoeker aan het wachtten bent ,10 zusters die om je heen gaan zitten en je alleen maar lachend aankijken, niemand die Engels spreekt maar via een telefoon verbinding uiteindelijk wordt besloten om toch maar te hechten en het woord hygiene hebben ze hier nog niet uitgevonden. 

Maar gelukkig bleek de schade achteraf allemaal te zijn meegevallen en zijn onze wegen de volgende dag gescheiden en ben ik vertrokken naar de 4000 islands van Laos. Wederom een schitterende plek waar ik wat dolfijnen hebt gespot, watervallen heb gezien en tot rust ben gekomen om uiteindelijk de reis te maken naar Cambodja!

Zoals jullie lezen ben ik nog steeds aan het genieten, maar moet ik eerlijk zeggen dat toen ik me even beroerd voelde ik wel wat vaker aan thuis dacht ;)

Ciaooo,

Ezra