Vietnam/Laos

Op advies van vele andere backpackers  toch besloten om vanuit Ninh binh naar Ha giang te vertrekken, ipv. direct door te gaan naar Sapa. Wat voor vele Vietnamese een kleine busrit is, is voor een gezonde Hollandse jongen van 1.88m een busrit die ik niet snel zal vergeten. De eerste bus waar was best comfortabel en had ik een soort "priveplekje" maar na 30 minuten stopte de bus en werd de enige blanke jongen aan boord vriendelijk verzocht om de bus te verlaten en te wachten aan de rand van de snelweg. Daar werd met gebaren uitgelegd en het intikken van cijfers op een mobiel dat ik moest wachten op busnummer 00132.  Na dik een half uur wachten langs de snelweg, kwam daar de prachtbus uit het jaar nul krakend en piepend om hoek zetten. Na wat vertwijfeld te zijn ingestapt kreeg ik de meest verrotte plek aangewezen die je kan bedenken. Achterin de bus met weinig tot geen beenruimte, vijf Vietnamese vrienden naast me en een airco die op -10 in je gezicht stond te blazen. Maar goed als je ergens wil komen moet je soms offers brengen. Eenmaal aangekomen om 4:00 's nachts gelukkig wel een redelijk tot goede nachtrust kunnen maken en de volgende dag besloten om een motor te huren voor de welbekende 3-daagse trek rond Ha giang.

Na wat contact te hebben gelegd met wat andere backpackers zijn we met 4 personen vertrokken en was het vanaf begin af aan genieten. Dit stukje Vietnam was echt een plek waar weinig tot geen toeristen komen en één en al cultuur ademt. Overal kinderen langs de weg die naar je zwaaien, mensen die je spontaan uitnodigen voor een kop thee en het samen nuttigen van de maaltijd was een geweldige ervaring. Ook het vieren van een verjaardag met een traditionele dans was iets wat ik nooit zal vergeten. Kort samengevat was dit stukje Vietnam geweldig! Deze ervaring werd eigenlijk alleen maar beter toen ik op weg was naar de volgende bestemming: Sapa. Sapa dat in het centrum steeds toeristischer wordt, heeft gelukkig ook wat homestay's buiten het centrum. Nadat de taxi chauffeur me probeerde af te zetten en vroeg of ik zelf wilde rijden, kwam ik uiteindelijk na wat discussie aan op mijn bestemming. Een geweldige plek met uitzicht op de rijstvelden vriendelijke mensen waarmee we 's avonds de maaltijd hebben genuttigd en een aantal schitterende plekken om een flink stuk te lopen. Maar helaas moest ik de rust en de schoonheid van de natuur van Vietnam achter me laten om een busrit van 18 uur te maken naar Laos! Om jullie een indruk te geven van hoe comfortabel deze rit was een korte omschrijving: geen beenruimte, kotsende mensen in de bus, keiharde Vietnamese muziek en een uurtje stil staan met de bus omdat de motor het begaf. Maar goed uiteindelijk aangekomen bij de grens, merkte ik meteen dat dit land misschien nog wel corrupter is dan Vietnam. In totaal 5 a 6 loketten waar ik telkens opnieuw moest betalen voor mijn visum en uiteindelijk een medische check kreeg waarbij ze je lichaamstemperatuur meten voor 1 sec en dan concluderen dat je niet ziek bent (wat een geruststelling).

Maar deze 18 uur durende busrit was het allemaal waard om aan te komen in het rustige en sfeervolle stadje Muong Khoa. Waar ik samen met wat andere backpackers de nacht heb doorgebracht in een prima homestay en de volgende dag met de boot richting Muangngoy vertrok. Een rustgevende plek om even op adem te komen en een potje voetbal te spelen met de kinderen van het dorp en 's nachts te genieten van de schitterende sterrenhemel. Echt een plek waar je een week kan blijven, maar na twee dagen toch besloten om door te reizen naar Luang Prabang. Dit zal mijn bestemming zijn voor de komende dagen om vervolgens verder te reizen richting het zuiden van Laos. 

Ciaooo,

Ezra!