Aardbeving

Allereerst, bedankt voor de vele zorgen omtrent onze gezondheid. We maken het echter goed en hebben geen bevingen gevoeld hier. Wel hebben we een spannende nacht achter de rug.
Ik zal proberen te verwoorden wat we hebben meegemaakt.

We zitten nu zo'n 2 nachten op een camping in Hahei, en hiervoor een nachtje in Whitianga verbleven. Niet dat jullie dat veel zegt, maar misschien leuk om thuis te googlen.

Gisterenmiddag waren we aan het voetballen toen er een vrouwtje naar ons toe kwam gelopen. Haar naam staat me niet meer bij, maar laten we het op Irma houden. Wij in ons beste steenkolen-Engels "Goodafternoon ma'm", waarop ze antwoordde; "Komen jullie jongens uit Nederland?". Wij: "Jazeker mevrouw, uit Katwijk". Irma "Oh wat leuk, wij komen uit Nieuwkoop!".

Na een leuk gesprek van ongeveer 10 minuten, waar uit voort kwam dat we nog niet echt iets van een route hadden, bood Irma ons aan om even met haar manlief Hans te praten over een mooie route. Zij waren hier namelijk al vaker geweest.

Eigelijk hadden we hier niet heel veel zin in haha, maar de sociaal-wenselijke jongens die we zijn toch maar ja gezegd.

En daar kwam Hans dan. Een pensionado met een wegenkaart zo groot als Zuid-Holland in zijn broekzak, en een gepassioneerde blik in zijn ogen om ons alles te vertellen over dit prachtige paradijs. "Zo daar zijn de Kattukers, zitten er nog vissers tussen?"
"Nee, een kok, een gehandicapte-verzorgende, en Ez in de jeugdpsychiatrie"

Na een fijn gesprek sloten we af met een gesprek over Christchurch, en dan specifiek over de aardbeving die daar een aantal jaar teruf heeft plaatsgevonden. Hans vertelde dat hij weleens een aardbeving had meegemaakt, en dat het een absurd gevoel was. We sloten af met de woorden "Ja, lijkt ons wel kicken om eens mee te maken."

Fast forward naar half 3 s'nachts.

We lagen allemaal al lekker een uur of 5 te slapen, toen ik in m'n droom ineens een sirene hoorde. Wieuw, wieuw, wieuw. Met tekst komt het niet echt over denk ik. Denk maar aan het luchtalarm maar dan 5 keer zo hard en een stuk dreigender in toon. Ik kon het niet echt plaatsen en werd er wakker van. Omdat ik ongeveer direct naast een lantaarnpaal slaap, en de bijna volle maan scheen, dacht ik dat de zon al scheen. "Heuh, is het de eerste maandag van de maand? Is het al 12 uur s'middags?" Enkele vragen die door mijn hoofd dwaalde. Nogmaals ik kon het niet plaatsen, en als je mij kent, weet je dat ik niet snel wakker word. Ik dacht ik slaap lekker door. Nadat ik me omdraaide hoorde ik Ezra, 2 meter naast mijn tent, ineens wat brommen. "Wat zeg je?" zei ik half brabbelend, semi in dromenland. Ezra: "Waar is deze sirene voor?". Jan: "Weet ik het, aardbeving?". Plots was daar de stem van Hans. Alleen klonk hij nu extreem serieus.

"GUYS, WAKKER WORDEN, AARDBEVING IN CHRISTCHURCH, TSUNAMI ALARM!"

Simon: "...Moeten we nu weg?"

Hans: "MAAK DAT JE WEGKOMT, GA NAAR HOGERE GROND!

ohhhhh.

Zodra ik tsunami hoorde spoot er een bonk hormonen door mijn lijf en was ik klaarwakker.
'Snel alle spullen proberen te pakken en maken dat je wegkomt!', dachten we collectief.

Klote, m'n mobiel spoorloos, nouja liever geen mobiel dan geen leven dacht ik nog.

Een dikke minuut na de sitrep van Hans zaten we in de auto, scheurend naar de uitgang van het park, geen idee waar we naar toe zouden gaan, als het maar hoog lag. De camping ligt namelijk direct voor het strand, geen sprake van Kustversteviging Katwijk hier, het enige tussen ons en de oceaan is een duin van 2 meter hoog.

Eenmaal bij de uitgang stonden we voor een slagboom, niet zo maar een, maar eentje van massief staal. Voor ons stond nog een auto. Uit de auto sprong een vrouwtje die overduidelijk in shock was. Niet dat wij op ons best in de auto zaten, maar de vrouw was aan het trillen en beven, en rende wat rond de slagboom rond.
"I can't open it!", schreeuwde ze in paniek naar haar man. Deze man was een stuk rustiger dan haar en liep een beetje rond te kijken.

Wij hadden net zijn drieeën besloten dat deze slagboom ons niet tegen zou houden, dus wij zouden hem wel ff doormidden knakken.

Maar man, dat ding was zwaar en sterk.

Na een beetje vruchtenloos aan de paal te hebben getrokken, kwam ie wat omhoog. De vrouw zat inmiddels achter het stuur en vroeg of wij 'm omhoog konden houden. Natuurlijk kunnen wij dat. En op het moment dat ze plankgas gaf, werd het duidelijk dat de slagboom niet hoog genoeg van de grond kwam, en zo reed ze er tegen aan. "Zo kan het ook", zei haar man droogjes. Ze gaf echter niet op en scheurde er zo doorheen! Leek wel een film van Michael Bay.

Dat was gaaf, maar nog zat de slagboom te laag voor onze dikke bak. Met z'n tweeën hebben we de slagboom helemaal gesloopt en zijn we doorgereden naar hogere grond.

Na een halfuurtje radio luisteren, meldde de lokale aardbevingsexpert dat het gevaar was geweken en dat we terug konden.

Op dit moment waren we allemaal al een stuk rustiger geworden, en kwamen we weer omlaag van die roze adrenaline wolk.

Op de terug weg naar de camping nog even gelachen om de slagboom, die op moment van schrijven al van het loket af is gesloopt.

Hans en Irma niet meer gezien, hoop dat het goed met ze gaat.

Verder lekker geslapen.

Vandaag naar een strandje geweest en lekker gelegen, alsof er niets gebeurd is.

Morgen gaan we rijden richting Rotorua, mocht daar wifi zijn schrijf ik weer wat nieuws over de dingen die we doen, en hopelijk niet over een aardbeving.

Les van de week is;

"Be careful what you wish for, it might just happen."

Dikke kus, Ezra, Simon Jan.