Zion National Park
20 oktober 2016 - Tropic, Utah, Verenigde Staten
Hallo allemaal!
Na het laatste verhaal zijn we nog 1 dag in Las Vegas gebleven, in de middag zijn we over 'the Strip' gelopen en een kijkje gaan nemen in de gekte die deze stad is. Overal waar je kijkt gaan toeters en bellen af, lampjes knipperen, en er lopen overal mooie, schaars geklede dames te vragen of je trek hebt in een cocktail. Alles aan deze stad is knetter. Zelf hebben we nog wat centen in een gokkast gegooid, eerste paar keren mooie bedragen verloren, maar uiteindelijk op quitte gespeeld/verloren. The house always wins..
We waren alle drie opgelucht toen we na deze dagen weer weg gingen, op naar Zion National Park!
Omdat de enige, niet volgeboekte, en beschikbare campground in Zion een 'first come, first served' systeem gebruikt om mensen binnen te laten, moesten we er voor zorgen dat we vroeg voor de deur zouden staan. En met vroeg bedoel ik heel vroeg. 6 uur s'ochtends vroeg...
Om deze reden hadden we een andere campground in de buurt geboekt, zodat we niet al om 2 uur s'nachts het bed in Vegas uit hoefden, maar een comfortabele 5 uur s'ochtends vanaf een campground tussen St. George en Hurricane. De naam van de campground was door een creatieve geest uitgekozen, namelijk: St. George/Hurricane KOA, waar KOA voor Kampground of America staat.
Hier aangekomen na een reis van 3 uur was het even schrikken om te zien dat er overal op de camping kiezels en grind lagen. Dit maakt het vrij moeilijk om je tent op te zetten. Terwijl we dichterbij onze plek kwamen zagen we echter dat er een zandbak van ongeveer 3 bij 3 meter op ons stond te wachten. Gelukkig zijn de tentjes niet zo groot, dus konden we ze zo naast elkaar neerzetten.
In de avond, na het opzetten van de tentjes en het verobberen van het heerlijke maaltje wat onze privé-chef voor ons had bereid, zaten we aan een ijskoud blikje 'Pabst Blue Ribbon', toen onze buurman, een man van ongeveer 65 jaar oud, naar ons toe kwam met een vraag.
"Hi boys, I saw on your license plate you come from California, do you guys have anything to smoke for me and my wife?" De goedgelovige, brave jongens die we zijn, antwoorden we met "Ofcourse sir, we have Marlboro Red and Camel, what would you like?" Waarop de man zei "No no, I mean like...something to smoke..." Na deze woorden drong het tot ons door, deze man was op zoek naar een lekkere joint. Helaas voor de beste man konden we hem hier niet in voorzien. Een van ons zei nog "We're not from California, we're from Holland". Waarop de man zei "Even better!". Hierna hebben we nog even met deze meneer staan praten en zei hij dat het hem ook heerlijk leek om rond te reizen met zijn vrouw, die al gepensioneerd was, maar dat hij nog een aantal jaar moest werken. Je komt zoveel vriendelijke, geinteresseerde mensen tegen op zo'n reis, echt prachtig.
De volgende dag om 5 uur s'ochtends ging de wekker. Na langzaam opstarten hebben we de spullen ingepakt en zijn we gaan rijden richting Zion. Het was ongeveer 40 minuten rijden, en op de weg er naar toe kwamen we langzamerhand meer mensen tegen die aazden op een plekje. De mensen hadden de horrorverhalen op internet ook gelezen waarop te lezen was dat de camping elke dag rond 7 uur al vol was. Op een kleine eenbaansweg in het donker (Amerikanen hebben de lantaarnpaal nog niet uitgevonden) werden we ingehaald op onoverzichtelijke stukken door debielen die als eerste op de camping wilden aankomen. Je kan het ziet als mensen die je in halen op de Tjalmaweg. Maarja, moeten zij weten als ze van een klif af willen rijden, wij tuften gewoon lekker op de limiet door.
Om 6:38 kwamen we aan. Na een rondje tellen kwamen we er achter dat we nummer 26(!) in lijn waren. Oei. De tijd kroop voorbij, en na een uurtje wachten hebben we een bakje koffie gemaakt naast de weg. Nadat het bakje op was maar even gaan voetballen, waarop een Amerikaanse kerel van onze leeftijd vroeg of hij mocht meedoen. Uiteindelijk hebben we de hele rit met deze kerel gepraat, zijn naam was Moab en hij kwam uit San Francisco, en hij en zijn vrienden waren in een ruk doorgereden naar Zion, wat ongeveer 11 uur rijden is. Om 11 uur kregen we eindelijk ons plekje toegewezen, nummer 62. En wat een fantastisch plekje was dat!
Recht aan de rivier, een eigen privéstrandje, dichtbij 2 wc's (handig als je met 2 reigers op reis bent), genoeg plek en schaduw, en 17 fantastische mierenhopen met tenenbijtende mieren. Dit kon de pret echter niet drukken. Lekker rustig de tentjes opgezet, wat gegeten en gedronken, en lekker gaan liggen op het strandje.De eerste dag hebben we dus niks gedaan in verband met de vermoeidheid.
De 2e dag zijn we de Angels Landing hike gaan doen. Dit is een pad op een berg die midden in de Zion vallei staat. De eerste paar kilometers zijn erg vermoeiend omdat het bijna steil omhoog loop op bepaalde stukken, de laatste 800 meter waren niet zo zeer vermoeiend maar wel dodelijk. Als u links van u kijkt, ziet u een klif van 300 meter diep. Als u rechts van u kijkt, ziet u óók een klif van 300 meter diep. Dit had een mooie manier geweest voor mij om mijn hoogtevrees te overwinnen, maar na 10 meter langs een hoek van 45 graden te hebben geklommen ben ik omgedraaid en een peukje gaan roken, bekijk het maar. Simon en Ezra hebben de klim wel gedaan, helemaal zot. Filmpje staat als het goed is op de site.
De 3e dag zijn Simon en Ezra de Hidden Canyon trail gaan doen, dit was te vergelijken met Angels Landing. Ik ben achtergebleven om op de spullen te letten. Eigenlijk kon ik niet meer lopen na die trail van de dag ervoor.
De 4e dag is onze berggeit Ezra nog een mooie trail gaan doen, maar dit maal besloot Simon om samen met mij op de spullen te passen. Terwijl Ezra aan het klimmen was, hebben we besloten zijn portie pannekoeken tot onszelf te nemen. Het zou zonde zijn als het vergaat in die hete zon.
De 5e dag moesten we al weer vertrekken en zijn we richting Bryce Canyon vertrokken, waar we nu zitten. We verblijven momenteel in het Bryce Pioneer Village in Tropic, recht buiten Bryce Canyon. Voordat we naar Bryce gaan willen we nog even onze apparatuur opladen, want zonder dit zouden we het thuisfront niet kunnen trakteren op de foto's en de verhalen.
We hebben het presidentiële debat net bekeken en beide deelnemers uitgelachen.
Nu lekker slapen!
Hier nog wat feiten:
- Na in zo'n 4 verschillende meren/rivieren te hebben gezwommen is nog niemand ziek geworden van blauwalg.
- Aan het kampvuur praten we over de heftigere vragen die het leven te bieden heeft, zoals "Wat maakt jou, jou?" en "Wat aan jouw karakter is aangeleerd, en wat zat er vanaf de geboorte in? (Simon en ik denken dat het (soms té) rustige er al vanaf dag één in zit, dus geen zorgen over de opvoeding moeders.)
- 5 dagen bonen eten is niet goed voor een mens.
- 5 dagen zonder douche ook niet.
- Ik ben in de laatste 20 meter van de Angels Landing hike op mijn muil gegaan en uitgelachen door omstanders, ben er nog niet over uit wat meer pijn deed.
- We zijn staande gehouden door een agent. Simon vergiste zich en dacht dat 55 gelijk stond aan 70.
- Een Bambi-achtig dier heeft met smaak onze bananen opgegeten, met schil en al.
- We hebben lekker brood gevonden, en speculoos.
- Kleren wassen is zo moeilijk nog niet. Na 3 keer hebben we het onder de knie. Alles in een grote hoop bij elkaar, tempratuur op gemiddeld, en textiel op gemengd. Als er dan niet 3 vellen papier in je zak zitten (Simon), moet het goedkomen.
Tot de volgende keer.
Simon, Ezra en Jan.
Na het laatste verhaal zijn we nog 1 dag in Las Vegas gebleven, in de middag zijn we over 'the Strip' gelopen en een kijkje gaan nemen in de gekte die deze stad is. Overal waar je kijkt gaan toeters en bellen af, lampjes knipperen, en er lopen overal mooie, schaars geklede dames te vragen of je trek hebt in een cocktail. Alles aan deze stad is knetter. Zelf hebben we nog wat centen in een gokkast gegooid, eerste paar keren mooie bedragen verloren, maar uiteindelijk op quitte gespeeld/verloren. The house always wins..
We waren alle drie opgelucht toen we na deze dagen weer weg gingen, op naar Zion National Park!
Omdat de enige, niet volgeboekte, en beschikbare campground in Zion een 'first come, first served' systeem gebruikt om mensen binnen te laten, moesten we er voor zorgen dat we vroeg voor de deur zouden staan. En met vroeg bedoel ik heel vroeg. 6 uur s'ochtends vroeg...
Om deze reden hadden we een andere campground in de buurt geboekt, zodat we niet al om 2 uur s'nachts het bed in Vegas uit hoefden, maar een comfortabele 5 uur s'ochtends vanaf een campground tussen St. George en Hurricane. De naam van de campground was door een creatieve geest uitgekozen, namelijk: St. George/Hurricane KOA, waar KOA voor Kampground of America staat.
Hier aangekomen na een reis van 3 uur was het even schrikken om te zien dat er overal op de camping kiezels en grind lagen. Dit maakt het vrij moeilijk om je tent op te zetten. Terwijl we dichterbij onze plek kwamen zagen we echter dat er een zandbak van ongeveer 3 bij 3 meter op ons stond te wachten. Gelukkig zijn de tentjes niet zo groot, dus konden we ze zo naast elkaar neerzetten.
In de avond, na het opzetten van de tentjes en het verobberen van het heerlijke maaltje wat onze privé-chef voor ons had bereid, zaten we aan een ijskoud blikje 'Pabst Blue Ribbon', toen onze buurman, een man van ongeveer 65 jaar oud, naar ons toe kwam met een vraag.
"Hi boys, I saw on your license plate you come from California, do you guys have anything to smoke for me and my wife?" De goedgelovige, brave jongens die we zijn, antwoorden we met "Ofcourse sir, we have Marlboro Red and Camel, what would you like?" Waarop de man zei "No no, I mean like...something to smoke..." Na deze woorden drong het tot ons door, deze man was op zoek naar een lekkere joint. Helaas voor de beste man konden we hem hier niet in voorzien. Een van ons zei nog "We're not from California, we're from Holland". Waarop de man zei "Even better!". Hierna hebben we nog even met deze meneer staan praten en zei hij dat het hem ook heerlijk leek om rond te reizen met zijn vrouw, die al gepensioneerd was, maar dat hij nog een aantal jaar moest werken. Je komt zoveel vriendelijke, geinteresseerde mensen tegen op zo'n reis, echt prachtig.
De volgende dag om 5 uur s'ochtends ging de wekker. Na langzaam opstarten hebben we de spullen ingepakt en zijn we gaan rijden richting Zion. Het was ongeveer 40 minuten rijden, en op de weg er naar toe kwamen we langzamerhand meer mensen tegen die aazden op een plekje. De mensen hadden de horrorverhalen op internet ook gelezen waarop te lezen was dat de camping elke dag rond 7 uur al vol was. Op een kleine eenbaansweg in het donker (Amerikanen hebben de lantaarnpaal nog niet uitgevonden) werden we ingehaald op onoverzichtelijke stukken door debielen die als eerste op de camping wilden aankomen. Je kan het ziet als mensen die je in halen op de Tjalmaweg. Maarja, moeten zij weten als ze van een klif af willen rijden, wij tuften gewoon lekker op de limiet door.
Om 6:38 kwamen we aan. Na een rondje tellen kwamen we er achter dat we nummer 26(!) in lijn waren. Oei. De tijd kroop voorbij, en na een uurtje wachten hebben we een bakje koffie gemaakt naast de weg. Nadat het bakje op was maar even gaan voetballen, waarop een Amerikaanse kerel van onze leeftijd vroeg of hij mocht meedoen. Uiteindelijk hebben we de hele rit met deze kerel gepraat, zijn naam was Moab en hij kwam uit San Francisco, en hij en zijn vrienden waren in een ruk doorgereden naar Zion, wat ongeveer 11 uur rijden is. Om 11 uur kregen we eindelijk ons plekje toegewezen, nummer 62. En wat een fantastisch plekje was dat!
Recht aan de rivier, een eigen privéstrandje, dichtbij 2 wc's (handig als je met 2 reigers op reis bent), genoeg plek en schaduw, en 17 fantastische mierenhopen met tenenbijtende mieren. Dit kon de pret echter niet drukken. Lekker rustig de tentjes opgezet, wat gegeten en gedronken, en lekker gaan liggen op het strandje.De eerste dag hebben we dus niks gedaan in verband met de vermoeidheid.
De 2e dag zijn we de Angels Landing hike gaan doen. Dit is een pad op een berg die midden in de Zion vallei staat. De eerste paar kilometers zijn erg vermoeiend omdat het bijna steil omhoog loop op bepaalde stukken, de laatste 800 meter waren niet zo zeer vermoeiend maar wel dodelijk. Als u links van u kijkt, ziet u een klif van 300 meter diep. Als u rechts van u kijkt, ziet u óók een klif van 300 meter diep. Dit had een mooie manier geweest voor mij om mijn hoogtevrees te overwinnen, maar na 10 meter langs een hoek van 45 graden te hebben geklommen ben ik omgedraaid en een peukje gaan roken, bekijk het maar. Simon en Ezra hebben de klim wel gedaan, helemaal zot. Filmpje staat als het goed is op de site.
De 3e dag zijn Simon en Ezra de Hidden Canyon trail gaan doen, dit was te vergelijken met Angels Landing. Ik ben achtergebleven om op de spullen te letten. Eigenlijk kon ik niet meer lopen na die trail van de dag ervoor.
De 4e dag is onze berggeit Ezra nog een mooie trail gaan doen, maar dit maal besloot Simon om samen met mij op de spullen te passen. Terwijl Ezra aan het klimmen was, hebben we besloten zijn portie pannekoeken tot onszelf te nemen. Het zou zonde zijn als het vergaat in die hete zon.
De 5e dag moesten we al weer vertrekken en zijn we richting Bryce Canyon vertrokken, waar we nu zitten. We verblijven momenteel in het Bryce Pioneer Village in Tropic, recht buiten Bryce Canyon. Voordat we naar Bryce gaan willen we nog even onze apparatuur opladen, want zonder dit zouden we het thuisfront niet kunnen trakteren op de foto's en de verhalen.
We hebben het presidentiële debat net bekeken en beide deelnemers uitgelachen.
Nu lekker slapen!
Hier nog wat feiten:
- Na in zo'n 4 verschillende meren/rivieren te hebben gezwommen is nog niemand ziek geworden van blauwalg.
- Aan het kampvuur praten we over de heftigere vragen die het leven te bieden heeft, zoals "Wat maakt jou, jou?" en "Wat aan jouw karakter is aangeleerd, en wat zat er vanaf de geboorte in? (Simon en ik denken dat het (soms té) rustige er al vanaf dag één in zit, dus geen zorgen over de opvoeding moeders.)
- 5 dagen bonen eten is niet goed voor een mens.
- 5 dagen zonder douche ook niet.
- Ik ben in de laatste 20 meter van de Angels Landing hike op mijn muil gegaan en uitgelachen door omstanders, ben er nog niet over uit wat meer pijn deed.
- We zijn staande gehouden door een agent. Simon vergiste zich en dacht dat 55 gelijk stond aan 70.
- Een Bambi-achtig dier heeft met smaak onze bananen opgegeten, met schil en al.
- We hebben lekker brood gevonden, en speculoos.
- Kleren wassen is zo moeilijk nog niet. Na 3 keer hebben we het onder de knie. Alles in een grote hoop bij elkaar, tempratuur op gemiddeld, en textiel op gemengd. Als er dan niet 3 vellen papier in je zak zitten (Simon), moet het goedkomen.
Tot de volgende keer.
Simon, Ezra en Jan.
(jullie kunnen beter klimmen dan gokken)
Ja, en dan al die mensen die als eerste een plekje willen hebben... De ratrace als metafoor van het leven of heeft het een hogere bestemming? Mooie vraag om bij het kampvuur over door te filosoferen.
Jongens, goede reis verder!
Have fun! en take care!
Mooie foto's! Krijgen we nog een filmpje, Simon! Stoer hoor, die hikes!
Je moet geen hoogtevrees hebben, brrrrrrrrrrrrrr!
Over dat wassen: heel herkenbaar, papiersnippers in je wasmachine en je schone was, ha ha!
Nou jongens, op naar het volgende avontuur! Volop genieten maar weer! Groetjes van Mars!
en dan dat verhaal zeg!
geweldig hoor. groeten uit van baerlestraat
we zien uit naar het volgende verslag.
We genieten er elke keer weer van.
Geweldig, om het zo met jullie mee te beleven.
Liefs van ons.xxx
Geweldige verhalen weer!
Ken niet wachten op je volgende schrijfsels!
Xxx MR